Rush

Wegens aanhoudende maagproblemen drink ik slechts enkele kopjes koffie per week. Niet dat ik ooit dagelijks sloten koffie naar binnen sloeg, maar een tasje per dag was toch een heilig momentje. Ik drink dan meestal cafeïnevrije koffie, omdat mijn maag dat beter verteert. Hierdoor is mijn lichaam niet meer gewend aan cafeïne en dat vind ik best prettig. Sterker nog, koffie met cafeïne drinken voelt weer als een trip. Enkele minuten na de eerste slok neemt de opwinding bezit van mijn lichaam. Vanuit mijn hart begint de stof te razen door al mijn bloedbanen. Ter hoogte van mijn mond trekt het één hoek omhoog, zoals bij die ondeugende smiley. Geen idee waarom, maar het is altijd dezelfde mondhoek. Zodra de stof mijn hoofd heeft bereikt, geeft het orders aan de doorgaans bedachtzame gedachten om alle plannen die er rondslingeren onmiddellijk uit te voeren. Mijn ogen schieten alle kanten op, mijn handen en knieën beginnen te trillen. Waar moet ik beginnen? Intussen ligt de imposter in mij in een hoekje van de bovenkamer te wenen, gekneveld door hoogmoed. Mijn vingers krijgen de opdracht om een pen te nemen en een to-dolijstje te maken. Ze kunnen de orders niet volgen. Handen daveren, tanden klapperen. Milde psychoactieve stof, schreef iemand op Wikipedia. Serieus, bro? Ik ben getransformeerd in een flipperkast en de cafeïne zit aan de knoppen. De to-dolijst wordt een versregel, of nee wacht: een politiek pamflet. Of een grap misschien? Ja een grap, een heel slechte zelfs, maar dat heb ik nog niet door. Dat komt later wel, als ik de stof overmatig heb uitgezweet en hijgend achterblijf met een ontstemde maag. Dan worden plannen netjes opgeborgen, krabbelt de imposter in mij weer overeind met in zijn handen een flard van een nieuwe tekst.

Gedachte voor het slapengaan

Ik kruip in bed bij mijn zoon. Naast ons op een matras slaapt mijn dochter. Als mijn vrouw een weekendje weg is, nemen de kinderen elk een nacht de plek van hun moeder in. De wind voert flarden rock aan via het open raam. Ik denk terug aan vijftien à twintig jaar geleden toen ik zelf op jeugdpodia stond met mijn band Ill!noise. Zou er toen een vader op zijn rug in een slaapkamer naar ons hebben geluisterd? En dacht hij dan ook terug aan zijn jeugd of was hij vooral pissig omdat we zijn nachtrust verstoorden met snerende gitaren en een valse zangnoot hier en daar? We maken herinneringen om ze later weer op te rakelen wanneer andere mensen herinneringen maken die ons melancholisch stemmen. En zo zijn we met elkaar verbonden zonder dat we mekaar hoeven te kennen. Ik vind dat een prettige gedachte, zo voor het slapengaan. Mijn kinderen denken niets en slapen gewoon. Ik kan daar iets van leren om 0u55.

Onderwereld

Ik heb geen groene vingers. Ik trok dan ook met tegenzin de tuinhandschoenen aan met bloemenmotief om de voortuin te redden van onkruid en oprukkende aardbeienplantjes. Maar de zon scheen en er was een koel briesje. Zeg maar de ideale omstandigheden om te doen wat ik mijn vrouw beloofde te doen. En weet je: ik werd er verbazend goedgezind van. Het werk schoot op! In geen tijd waren de overwoekerde tijmstruikjes weer zichtbaar. Ik schepte letterlijk de ruimte die ze nodig hebben om te groeien en later ook te bloeien. Maar op mijn knieën in de aarde zag ik plots een spinnetje in zeven haasten wegrennen. En nog een. Een pissebed lag ontzet op zijn ruggetje, een worm kronkelde misnoegd en een vliegje kwam mijn neusgaten treiteren. Ik was een onderwereld aan het vernietigen met mijn nietsontziende hak en grijpgrage handen. Maar goed, beloftes zijn beloftes en daar kan geen beestje tegenop. Ik doe dit in het belang van onze voortuin. Er zijn opofferingen nodig om te kunnen floreren. Bijgevolg deed ik lustig verder en zag ik in de weerspiegeling van het venster mijn voorhoofd blinken van de inspanning. Straks een pilsje, dat heb ik verdiend! Na een tijdje vernielen kwam ik recht, maar ik liep noodgedwongen nog even krom. Het was stil in de straat. De bomen hielden hun ruisen in. We overschouwden samen het begin van een nieuwe wereld die ik met mijn gehandschoende handen voor mekaar kreeg.

Peper en zout

Af en toe haal ik het in mijn hoofd om mijn baard te scheren. Ik neem mijn zilvergrijze Kemei ‘hair clipper’ uit de lade en begin eraan. Plukjes haar landen in de wastafel. Ik zie meer zout dan peper in vergelijking met de vorige scheerbeurt, enkele jaren geleden. Mijn snor is traditiegetrouw de laatste haarstrook die eraan moet geloven. Tenminste, ik laat hem even staan om mijn vrouw te koeioneren. “Ik heb nog eens zin in een snor”, zeg ik, smalend met mijn kersverse hipsterkop. Ze kijkt me aan met een blik, tja hoe zeg je dat, met een blik die ergens het midden houdt tussen afgrijzen en spot? Ook de kinderen zijn getuige van deze klucht. Mijn zoon schatert het uit terwijl zijn wijsvinger mij schokkend onder schot houdt. Mijn dochter begint te huilen. Het zieltje houdt niet echt van mijn metamorfoses. Ik snel naar haar toe en zeg haar dat ik de snor meteen zal afscheren. Zo gezegd, zo gedaan. Ik laat me opnieuw keuren door mijn huisgenoten alsof ik nieuwe kleren aanheb. “En?”, vraag ik. Stilte. Het gemis van een baard was nog nooit zo voelbaar in dit huis.

Zondag jogdag

Vandaag zijn we in het park van Hove gaan joggen. Na een rondje ruilen de kinderen het looppad in voor de speeltuin. Annelies en ik joggen verder. Op een gegeven moment vliegt een voetbal onze richting uit, recht de beek in. Gezwind loop ik tussen de bomen naar de beek om vervolgens met mijn benen een brug te maken over het waterloopje. Ik buk me om de bal uit het roestbruine water te plukken. Ik geraak er niet. De spanning op mijn liezen bouwt zich op. De puber die aan het sjotten was, komt intussen aangerend. Laat je niet kennen, Antony. Ik hoor het mezelf denken. Een beetje dieper door de beentjes dan maar. Ik kom niet verder dan een schampschot met mijn vingertoppen. Bijna! Annelies heeft onderwijl achter mij postgevat. Nog een poging. Ai, de liezen lijken het niet te trekken. Ik kom weer recht en draai me naar de jongen, mezelf verontschuldigend dat de veertig in zicht is. De jongen bedankt me uitvoering voor de moeite. Enfin, hij bedankt ons. Want de voetbal vliegt voorbij mijn gezichtsveld zijn richting uit. Annelies had hem uit de beek gevist. Ik hoorde haar zuchten noch kreunen van de inspanning. Het moet vlotjes gegaan zijn. Ik besluit een extra rondje te lopen om het voorval te verwerken.

Tandartsbezoek

Ik lig neer op de stoel van de tandarts. De radio speelt Crazy van Aerosmith en ik sluit mijn ogen. Ik zit op de rand van mijn bed te staren naar Alicia Silverstone in een videoclip op MTV. Liv Tyler is er ook bij maar dat is bijzaak. Ik zit naast Alicia in een cabriolet, ruik bij vlagen de shampoo van haar wapperende manen en we lachen de wereld blij. We springen naakt in een meertje en doen wat van spetter spat. Op de rand van het bed beeld ik me in hoe een tongzoen proeft. Het is mijn eerste idee van wat verliefdheid is. ‘Geef een seintje als het pijn doet.’ Ik lig op de stoel van de tandarts en open mijn ogen. Een traan welt op. Met Alicia is het nooit iets geworden. Een cabriolet is niets voor mij. Maar als ik straks huiswaarts keer, voelt mijn mond fris als een bergmeertje.

Deze ochtend

Deze ochtend blijf ik wat langer in bed liggen, alleen met mijn ademhaling. Ik vind dat bijzonder therapeutisch. Ik hoor voetstappen van passanten en de flarden tekst die ze als ballonnetjes voor ons venster oplaten, het gekras van kraaien dat het getjilp overstemt, de kinderen in de living die genade kennen voor hun soezende vader in tegenstelling tot de tractor die zijn ontwaken aan flarden buldert. Ik open mijn ogen en ik zie de grijze wolkenmassa breken in stukken met gouden randen waarachter het hoge blauw. Ik meen in de lucht een gezicht te herkennen. Het kijkt op me neer en lijkt me te willen zeggen: “Het is goed geweest. Sta nu maar op, kerel.”

Stofzuigdilemma

Het zit zo. Ik maak een voorwaartse beweging met de stofzuigerstang en ik zie het mini legoblokje pas op enkele centimeters van de zuigmond. Nu heb ik nog de keuze: de actie onderbreken of niet. Ik ben mij ervan bewust dat doorglijden betekent dat het onfortuinlijke blokje nooit meer het daglicht zal zien. Maar op hetzelfde moment beseft mijn brein dat onderbreken een grotere inspanning vergt dan doorglijden. En tijdens het stofzuigen kies ik liever de weg van de minste weerstand. Mijn geweten komt zich ook moeien, maar door het kabaal van de stofzuiger begrijp ik er geen hol van.
Floep.
Het is gebeurd terwijl ik met mijn ogen knipperde. Niemand heeft het gezien, op enkele verbouwereerde legomannetjes na. Dit was nochtans niet de eerste keer. Ik heb tot nader order geen klachten ontvangen van de gedupeerden.

Morgen

Dit is vandaag.
Vandaag wil ik leven in het moment.
Ik lig ondergedompeld in het nu wanneer Morgen op het gebruikelijke uur met de deur in huis valt. Zoals gewoonlijk herinnert Morgen mij aan de dingen die ik niet mag vergeten en aan de plannen die moeten leiden tot een interessanter leven. Maar vandaag keer ik Morgen de rug toe. Ik zeg: ‘Vandaag niet, Morgen. Vandaag wil ik leven in het moment.’ Morgen kijkt me verbaasd aan. ‘Ik kan me niet herinneren dat ik je dat gisteren gezegd heb. Dat stond niet op de planning.’, krijg ik als antwoord. Ik zeg dat ik vanochtend met het idee wakker ben geworden. Het was een ingeving van het moment, als het even mag zeg! ‘Zal ik morgen terugkomen?’, vraagt Morgen, die met nostalgie terugdenkt aan gisteren, toen we samen plannen maakten waar vandaag niks van in huis lijkt te komen. ‘Dat zien we dan wel.’, antwoord ik gapend, terwijl Morgen verslagen de kamer verlaat. Ik zet me op de rand van het bed en neem mijn schriftje. Ik noteer: Vandaag is een strijd tussen gisteren, zoals we toen dachten dat morgen eruit zou zien, en alles wat we voor vandaag niet konden voorzien.
Grappig toch. Morgen had me gisteren gezegd dat ik vandaag een quote zou verzinnen.

Voedsel, beschutting en een beetje troost

In een tuin die niet de mijne is, sta ik oog in oog met een eeuwenoude beuk.
Ik laat mijn blik glijden over takken die verder reiken dan een mensenleven.
Zijn kruin is weelderig, zijn stam lijkt nooit geknakt onder de grillen van eender welke tijd. Een beuk van zijn status wuift niet naar mensen. Hij staat erbij en kijkt onbewogen naar onze vergankelijkheid. Als je de Franse Revolutie en alle miserie sinds toen hebt getrotseerd, kan je jezelf veel permitteren. Deze beuk is een heerser. Kijk eens hoe het leven vleiend rond hem fladdert in ruil voor voedsel, beschutting en, wie weet, een beetje troost. Zijn aanwezigheid is zowel een geruststelling als een vanzelfsprekendheid. Zijn wortels zijn verstrengeld met de geschiedenis van dit dorp en zijn inwoners. En ik ben gewoon een van zijn vele gasten die de voorbije eeuwen de tijd hebben genomen om even bij hem stil te staan. Op zoek naar antwoorden, de essentie of gewoon om even te kunnen verdwijnen in zijn schaduw. Tussen het geritsel van zijn bladeren door lijkt hij mij te willen vertellen dat geluk even vanzelfsprekend kan zijn als het leven van een beuk. Ik begrijp dat er geen zoektocht hoeft te zijn naar het utopische onbekende en dat escapisme een illusie is. Rond zijn blakende stam draait alles om de orde van de dag: voedsel, beschutting en, wie weet, een beetje troost. Het maakt niet uit hoe de zon staat, ik zal altijd in zijn schaduw staan. Daar, in die tuin die niet de mijne is, besef ik hoe ik groot wil worden.

 

Volgens de eigenares van ons vakantiehuisje in Libin staat deze prachtige beuk hier sinds de periode van de Franse Revolutie.