In de wolken

Je wil niet meer dat ik je omhels.
In mijn plaats hangt nu een sjaal
losjes rond de krop in je keel.

Ik wil hem wikkelen
rond onze gedeelde dagen
zodat jij en ik samen
minder snel vervagen.

De sjaal is langer dan dit afscheid
waar ik niet om heb gevraagd.

Nog één keer
neus aan neus in de kou
ademen wij elkaar
in de wolken.

Op straat

Ongeveer een jaar geleden heb ik met mijn bandje enkele liedjes opgenomen. Je kan ze hier beluisteren. Ondertussen zijn die songs een beetje herwerkt. En vooral: bijna alle nummers zijn nu voorzien van een Nederlandstalige tekst.

Op straat is onze eerste en (voorlopig) enige protestsong. De lyrics moet je eigenlijk in het Antwerps lezen. Vandaar dat de tekst, zeker voor mijn Nederlandse volgers, misschien wat gek leest. Ik heb hem toch een beetje ‘opgekuist’.

Zing gerust mee!

OP STRAAT

Strofe 1

De planeet is aan het zweten
want wij verspillen water
zonder dat we’t weten
we vreten te veel vlees
en appels uit Nieuw-Zeeland
of Keniaanse boontjes
’t is omdat het winstbejag
regeert in dit land.

Refrein

Maar ik kom niet op straat
Da ligt niet in mijn aard
Ik kom niks tekort
Ik heb alle comfort.

Strofe 2

Er is geen visie op termijn
want dan geraakt ge niet verkozen
ze lopen over lijken
zonder blikken of blozen
ge hebt links en ge hebt rechts
en een grote grijze zone
maar als ge ze hoort klappen
zijn’t precies allemaal klonen.

Refrein

Strofe 3

Zijt ge een groot lawijt
dan hebt ge het voor het zeggen
ook al kunnen de feiten
uwe flauwekul weerleggen
we moeten kritisch blijven
over alles wat we lezen
en eigenbelang vermijden
of het ergste valt te vrezen.

Refrein

Bridge

En toch maak ik mij kwaad
het klimaat is in gevaar
de burger ziet geen kwaad
en toch is’t bijna te laat!

Voor de Nederlanders:
klappen = spreken
precies = net of exact, en dus niet nauwkeurig
een groot lawijt = luidruchtig, zelfingenomen persoon

In de ‘Zeef van de Maand’ november

Ik heb tof nieuws gekregen. Mijn gedicht nachtkastje is blijven liggen in de Zeef van de Maand, een initiatief van Het Gezeefde Gedicht.

 

Ik had ook onverzettelijke traagheid en leegstand ingestuurd. Daarover had de redactie het volgende te zeggen:

“De andere teksten zijn ook mooi geschreven, maar het is eerder mooi geschreven proza dan poëzie. Het tweede rekent veel minder op ‘directe zegging’ en is veel suggestiever. Vandaar.”

De feedback bevestigt hoe ik er zelf tegenover sta. Mijn poëtische teksten flirten vaak met de grens tussen proza en poëzie. Dat maakt mij ook niet uit. Ik schrijf gewoon waar ik zin in heb. Maar het antwoord van de redactie heeft me wel aan het denken gezet. Want wat betekent suggestief? Een online woordenboek heeft het over ‘het oproepen van beelden of gedachten’. Ik moet toegeven dat proza bij mij soms meer beelden en gedachten oproept dan een gedicht, vaak tussen de regels door. Een goed geschreven verhaal kan nog dagen in mijn hoofd malen en inzichten geven. Dat heb ik bij gedichten toch minder.

Ik denk dat de redactie met ‘suggestiever’ ook doelt op de mate waarin een tekst voor interpretatie vatbaar is. Ik heb de laatste jaren prachtige poëzie gelezen. Ik weet vaak niet waarover het precies gaat, maar het gedicht heeft me wel geraakt. Andere lezers kunnen die poëzie totaal anders interpreteren. Dat heb je met proza (en de poëtische proza van mijn teksten) minder. Verhalen zijn eenduidiger, maar wat je eruit haalt verschilt natuurlijk wél van mens tot mens.

Ik begrijp waarom Het Gezeefde Gedicht strenge grenzen stelt. Dat maakt het voor de redactie ook makkelijker om te zeven. Maar het lijkt me, gezien de vaagheid van die grens soms, een moeilijke opgave die bovendien persoonsgebonden is. Ondertussen blijf ik vrolijk flirten met beide (en andere) genres en ben ik vooral dankbaar voor de publicatie.

Geruis

In dit eeuwige geruis blijven wij oorverdovend stil.
We laten de pijn bovendrijven en aanspoelen.
Je graaft je tenen in het zand en je hoofd in mijn troost.
Wolken kabbelen boven de storm die je ademt
en de meeuwen, ze pikken nooit je zorgen mee.

Straks drijft het schijnsel van de maan op zee.
Dan vis ik het uit de nacht, drapeer het rond je slapende schouders.
En als de zon begint te schijnen, breng ik je diamanten als ontbijt.
Elk dag opnieuw zal ik je meenemen naar dit eeuwige geruis
tot de wind mij de juiste woorden influistert.