Kinderen in bed

Nieuwe versie! (de eerste poging had ik in mijn enthousiasme achteraf bekeken wat te snel losgelaten)

Een poëxistentiële vraag

Een derde gedicht dit jaar waarin ‘de dichteres’ een belangrijke rol speelt. Dit begint zowaar te lijken op een cyclus!

Deze ochtend

Deze ochtend blijf ik wat langer in bed liggen, alleen met mijn ademhaling. Ik vind dat bijzonder therapeutisch. Ik hoor voetstappen van passanten en de flarden tekst die ze als ballonnetjes voor ons venster oplaten, het gekras van kraaien dat het getjilp overstemt, de kinderen in de living die genade kennen voor hun soezende vader in tegenstelling tot de tractor die zijn ontwaken aan flarden buldert. Ik open mijn ogen en ik zie de grijze wolkenmassa breken in stukken met gouden randen waarachter het hoge blauw. Ik meen in de lucht een gezicht te herkennen. Het kijkt op me neer en lijkt me te willen zeggen: “Het is goed geweest. Sta nu maar op, kerel.”