De oude tuinman

De mengeling van trots en gêne zit vaak 
in een samenspel van blik en beweging.

Het licht dat uit de tuinman straalt verliest 
niets aan kracht, zijn kruin een gouden kroon 
op het kromme werk dat hij in stilte vermag.

Hij heeft zijn klompen afgeworpen, ze geuren 
naar grond en omzichtigheid - je weet nooit 
dat zijn schilder ruikt wat hij niet denken mag.

Zo wacht hij aan het voorportaal op een wenk 
om met bloemen en licht binnen te gaan, zo
is het dat de oude tuinman blijft bestaan.



‘De oude tuinman’ (1886) van Emile Claus in La Boverie te Luik.