Ik scrol op Facebook zoals ik vroeger zapte: breinloos. Mijn duim mag uiteindelijk uitrusten op een strand in Bali. Gebronzeerde jongens en meisjes huppelen met hun plankje langs de vloedlijn en ik denk terug aan mijn vroege tienerjaren. In mijn puberbeleving was niemand cooler en ongenaakbaarder dan een surfer. Lekker dollen met metershoge golven, je moet het maar durven. En dan die jaloersmakend gebleekte lange manen die altijd in de juiste richting wapperen. Het leidde ertoe dat ik mijn moeder vroeg om shampoo met kamille-extract te kopen. Tel daar nog de baggy shorts en T-shirts van surfmerken als Quicksilver, O’Neill en Billabong bij en ik werd een wannabe eerste klas.
Tijdens een zomervakantie aan de Azurenkust kochten mijn ouders me een bodyboard. Dat had niet het charisma van een surfplank, maar het was wel stoerder dan de opblaasbare matras waarmee ik het tot dan moest stellen. Ik bracht die vakantie van ’s morgens tot ‘s avonds in het zoute water door. De golven waren nochtans meelijwekkend. Ik moest wachten tot een groot schip voorbij de horizon gleed voor extra deining. Maar als ik in slaap viel, voelde ik de golfjes opnieuw over mij heen rollen. Ik vond het fijn om op die manier de nacht te omarmen.
Vele jaren later, in 2008, ervoer ik hetzelfde in een tentje op een camping aan de Atlantische kust. Ik verbleef er met mijn lief (nu mijn vrouw) en vrienden in Lacanau. De kust was onstuimig. Met mijn surfboard onder de arm waande ik me de surfer die tot dan zo onbereikbaar was. Elke dag tegen de golven in pedellen, positie kiezen, 180° draaien, omkijken en dan op het juiste moment aanzetten, rechtkomen en … meteen kopje onder gaan. Als ik pech had kreeg ik bovendien het surfboard tegen m’n afgepeigerde smikkel. Neen, ik had geen talent. Maar de drang om het keer op keer opnieuw te proberen was onweerstaanbaar. Het onbereikbare heeft een grote aantrekkingskracht.
Dit jaar word ik veertig. Als ik toch nog een weelderige surfcoupe wil, zal ik eerst een Turkse haarkliniek moeten bezoeken om nadien blonde highlights te laten zetten. Dat zal er nooit van komen. Daar mag je zo zeker van zijn als van eb en vloed. Maar het bodyboard uit mijn puberjaren heb ik nog steeds in mijn bezit. Voor de kinderen uiteraard, dat maak ik mezelf wijs. Want eerlijk gezegd kan ik niet wachten om zélf met het kinderplankje de Noordzee te bestormen. Nu nog wachten op een zomer zonder meelijwekkende golven.
De Letterkoek 