Maand: augustus 2018

Alles of niets

Er zijn van die zeldzame momenten dat ik door het raam kan turen zonder iets te zien. Ik zit op een stoel met het ene been gekruist over het andere en mijn hoofd kantelt schuin. Alsof ik hoop dat het zo kan leeglopen tot er niets meer overblijft buiten een stoel, een raam en een onbestemde buitenwereld. Niets buiten het beeld dat ook anderen kunnen waarnemen. Toch zijn er altijd de gedachten tussen mij en het raam. Er zit altijd wel iets in niets. Het is alles wat we willen vertellen zonder iets te zeggen. Het is het blanco blad dat altijd een belofte inhoudt, de witruimte die onze zinnen verzet, de dromen die we voelen maar ons niet meer herinneren. Het zijn de dingen die niet gebeurd zijn en die we, net daarom, altijd zullen onthouden. Wat lijkt op niets kan alles betekenen, op die zeldzame momenten aan het raam. En dan recht ik het hoofd. Meer heb ik niet gedaan.

 

Ondanks alles

Ondanks je parfum dat nog steeds in mijn geheugen nevelt en al die keren dat ik dagdromend je naam heb gepreveld, ondanks de verwachtingsvolle nacht die uit je haren waaide toen ik je fietsend naar huis bracht, ondanks mijn schouder onder jouw vermoeidheid op een trein die van mij mocht blijven rijden en je lach die ik ooit heb opgenomen om je te kunnen horen in eenzame tijden, ondanks de filmavond onder hetzelfde deken en de aanrakingen die toevallig leken, ondanks de oordopjes die ik stiekem proper maakte om de muziek te delen die ons beiden raakte, ondanks de sjaal die je bij mij had achtergelaten waardoor ik je niet kon loslaten, ondanks je vurigheid die ik ontbeerde en de rust die jij bij mij apprecieerde, ondanks je blik die ik begreep zonder woorden en die mij vertelde dat we bij elkaar hoorden, ondanks al die jaren dat ik op je wachtte, zijn wij nooit geworden wat ik lang verwachtte.

Rimpels

Ik zie geen rimpels, schat
ik zie lijnen
getekend door de jaren
van het goeie leven
gekerfd door tegenslag
in een ver verleden.

Ik zie geen rimpels, schat
ik zie golven
ze zwellen aan met de jaren
en de hoop
dat we er nog lang
wel bij mogen varen.

Ik zie geen rimpels, schat
ik zie twee mensen
die steeds meer voor elkaar
lijken uitgesneden.

 

Mijn stalen vriend

Weet je waarom deze kanjer straalt? Na zeven jaar is hij eindelijk verlost van zijn kinderstoel. Het moet voor hem een kwelling zijn geweest. Ik voelde het als we gingen fietsen. Alles verliep stroef. Hij ging gebukt onder een verantwoordelijkheid waar hij niet om vroeg. Zoals de eeuwige vrijgezel die ongewenst met een kind zit opgezadeld. Gisteren was het zijn wederopstanding. Hij bolde fantastisch. Zijn banden zaten vol energie. Samen jaagden we elektrische fietsen op, vlogen we ‘en danseuse’ over bruggen en trapten we een nieuwe fase op gang. Vandaag waren we weer vrij. Ik ben blij dat we elkaar hebben teruggevonden, mijn stalen vriend.