Categorie: gedicht

Tocht

Een slome slok.

Het leven dat door je keel glijdt
in een vreemd bed. Daarrond, een erehaag
als laatste stand van zaken. Zij zit

aan je zij. Haar parfum neemt je mee
naar toen alles nog moest beginnen.
Aders op haar handen gezwollen

met ingeslikte tranen. Ze voelt warm
als de onschuld van je kleinkinderen
in deze schurende stilte. Ik hoor het

tochten in jou. Het kille wachten
op een laatste adem.

Côte du Commerce

Laat ons twee weken de rest van het jaar uitzweten.
Laat ons liggend strijden om de mooiste teint;
op onze rug, onze buik of drijvend
op ijdelheid. Laat ons baden in superioriteit.
Nous sommes quand même tous des Européens.

Laat ons twee weken vet kweken.
Laat vuilnisbakken onze mateloosheid uitbraken
op het strand en laat de zee erin stikken.
De branding zal onze enkels likken
met het schuim op de lippen.

Laat ons dan naar de einder kijken en inzien
dat de horizon er gekarteld bijligt.
Morgen laat zijn tanden zien.

Wegzinken

Een man drijft zoals een dorre tak op de rivier. Met het hoofd eerst
volgt hij de weg van de minste weerstand. Soms blijft hij haperen aan de bodem
van zijn geheugen; aan dat wat ooit was en wat nooit zou gebeuren. Hij staart
de wolken uit de hemel.

Een libelle landt op zijn buik, beseft dat hij stuurloos is, vliegt weer weg.
Bomen buigen zich over zijn lot en schudden van nee. Zelfs de keien wijken.
De man laat zijn armen zinken. Vingertoppen glijden over algen en hij voelt haar
lange haren zoals het was, zoals het nooit is gebeurd.

Nieuwe wereldorde

 

Het is een avond waarop wolken onder elkaar door schuiven
alsof een nieuwe wereldorde in elkaar wordt gepuzzeld.
Het zou je niet mogen verwonderen, in een land waar angst
als een storing over de menselijkheid trekt. Ook bomen wachten
buigzaam hun lot af en vogels slaan hun vleugels voor de ogen.

Het is een avond waarop je kijkt door een raam dat tranen laat.
De hemel flitst foto’s van de tijd waarin we leven. Je vergelijkt
de beelden met die van het verleden en stelt vast dat we niet
uit onze geschiedenis leren. Je beseft, meer dan ooit, dat de zon
helaas niet voor iedereen door de wolken mag breken.