Maand: juni 2012

Slow Samson

Ik ben geen snelle jongen. Ik zie dat zelf wel. En mocht ik daar toch blind voor zijn, dan waren er de voorbije dertig jaar genoeg mensen die het mij vertelden. Een greep uit de feiten van een traag verleden: het duurde 18 maanden voor ik mijn eerste stapjes zette, in het middelbaar onderwijs bracht ik de leraar technische opvoeding vaak over de rand van een zenuwinzinking omdat mijn frank zelden viel tijdens de les over pakweg ‘schakelen van poorten’ (remember NEN en NOF?). En bij mijn eerste werkgever beschuldigde een ex-collega mij van profitariaat omdat ik volgens haar te langzaam door de gang slenterde. Alsof rustige zielen met klunzige handen niet ambitieus kunnen zijn…

Mijn vrouw daarentegen, vindt dat ik het wat rustiger aan moet doen. Werken, bijberoepen, zingen, Letterkoeken, sporten en vooral een aanwezige papa, man, zoon en vriend zijn. Het is de moeite om dat in een dag van 24 uur te proppen. Zeker als je blijkbaar traag bent. Ik geef dat grif toe. Maar is het dan gezonder om keuzes te maken? Of ben je juist op je best als je veel dingen tegelijk doet? Het zijn existentiële dilemma’s waar ik als keuzestresser wel eens van wakker lig. Mijn vrouw raadde mij dan ook aan om Slow te lezen. Een soort van levensvisie vermomd in een boek, die je aanraadt om te focussen op wat écht belangrijk is.

Nu, dat is vaak het probleem.

Wat is écht belangrijk? Uiteraard staan mijn vrouw en zoon op het hoogste schavotje. De beste vrienden en familie in hun schaduw, net als mijn persoonlijke ambities. De stand van de zon bepaalt dan wie of wat extra in het daglicht mag worden gezet. Zoals onlangs mijn (versleten) loopschoenen. Want door te joggen, krijg ik meer energie voor al die andere ‘essentiële’ activiteiten in dit boeiende leven. Met welke intenties zouden die andere lopers trouwens hun rondje in het Rivierenhof afmalen? Zijn ze ‘traag’ bezig door te focussen op wat écht belangrijk is? Zoals hun gezondheid, een strakker lijf of een persoonlijk record. Of past hun loopuurtje in een strikte planning van duizend en één ambities, netjes georkestreerd door de wijzers van de klok? Het is niet aan mij om naar de ‘loopmotieven’ te gissen, maar allemaal lopen we om een reden. De één volgt de fast lane, de ander doet het bewust rustig aan. Zowel in het leven als in het park, met zijn of haar loopschoenen aan.

Wat mezelf betreft. Ik heb Slow nog altijd niet gelezen. Veel te druk bezig met papa, man, zoon en vriend te zijn, hard te werken, te Letterkoeken, te zingen, te sporten. En dan ben ik nog één van de plezantste en meest existentiële ‘activiteiten’ vergeten.

Slapen.

Welterusten. Er wacht weer een boeiende dag!