Verwondering

Enkele jaren geleden schreef ik een acrostichon (lettervers) met het woord ‘verwondering’ en met mijn grootvader in de hoofdrol.

Aloïs Samson en gorilla Gust.

 

Vijfentwintig jaar werkzaam in de Zoo

eten geven, spelen en verzorgen

recht uit het hart en ver weg van de show

waarin jouw Gust ons ontzag bezorgde.

 

Opa, oppasser Aloïs Samson

nooit hebben wij elkaar écht gesproken

daarvoor werd jij te oud, was ik te jong

en werd onze magie nooit doorbroken.

 

Reizend in mijn geheugen, naar die dag

in de Zoölogie met ons getweeën

niets dan verwondering achter mijn lach

geen mens die me dat nog kan ontnemen.

 

Instavlam

 

Way back, toen ik meer puisten had dan borsthaar, kletsten mijn maten en ik soms over de perfecte vrouw. Sekssymbolen als Salma Hayek, Cindy Crawford en Pamela Anderson rolden stoer over onze tongen, ook al wisten we amper waarover we spraken. Tijdens die wonderjaren vroeg ik me geregeld af met welk type ik later mijn leven zou delen en kinderen zou maken. Salma, Cindy of Pamela waren leuk om naar te kijken, maar ze maakten geen schijn van kans. Ik zag mezelf eerder met een vrouw als Nicole Kidman met haar porseleinen huid en rosse krullen. Ook girl next door Alicia Silverstone zag ik wel zitten toen ze sexy stond te wezen in de clip Crazy van Aerosmith. Ze leek me ook een haalbare kaart. En oké, ze trok soms een gemeen snoetje, maar slechte manieren zou ik haar wel afleren. Deze college girl straalde avontuur uit en dan neem je de blote bast van zanger Steven Tyler er met plezier bij. Tenminste tot Alicia en ik elkaar in het echt zouden ontmoeten.

Dat is uiteraard nooit gebeurd. Ook Nicole heb ik nooit mogen ontmoeten. De voorliefde voor gingerheads is wél gebleven. Ze slagen er vaak in mijn blik te stelen zonder dat ze daar moeite voor moeten doen. Schijnbaar nonchalant langs mijn Instagramfeed passeren is al voldoende. Ik beeld me in dat zij, mijn instavlam, naar me kijkt. Ze is bezig aan een schilderij en neemt even pauze om te vragen hoever ik sta met mijn verhalenbundel. Met haar komt ook de geur van gemberthee aangewaaid. Ik zit er graag bij op mijn goudkleurige zitbal, half in het zachte zonlicht van de prille lente met zicht op de Portugese kust en een Portootje bij de hand. Ze komt achter me staan en op het moment dat ze plagend haar handen in mijn bloemenhemd wil laten glijden, vraagt mijn vrouw me vriendelijk mijn smartphone weg te leggen en de was op te plooien. Liefde is meer dan een mooi plaatje en maar goed ook.

 

bron: Instagrampagina @veja