Alles of niets

Er zijn van die zeldzame momenten dat ik door het raam kan turen zonder iets te zien. Ik zit op een stoel met het ene been gekruist over het andere en mijn hoofd kantelt schuin. Alsof ik hoop dat het zo kan leeglopen tot er niets meer overblijft buiten een stoel, een raam en een onbestemde buitenwereld. Niets buiten het beeld dat ook anderen kunnen waarnemen. Toch zijn er altijd de gedachten tussen mij en het raam. Er zit altijd wel iets in niets. Het is alles wat we willen vertellen zonder iets te zeggen. Het is het blanco blad dat altijd een belofte inhoudt, de witruimte die onze zinnen verzet, de dromen die we voelen maar ons niet meer herinneren. Het zijn de dingen die niet gebeurd zijn en die we, net daarom, altijd zullen onthouden. Wat lijkt op niets kan alles betekenen, op die zeldzame momenten aan het raam. En dan recht ik het hoofd. Meer heb ik niet gedaan.