Proclamatie

Tranen wellen op. Ik ben het eindrapport aan het lezen van mijn zoon die zich nu mag opmaken voor het middelbaar. De tranen komen niet van goede of slechte punten, maar van de woorden die de leerkrachten voor hem hebben neergeschreven. Ook zij kennen Otto-Jan door en door. Ze bekijken hem door een andere bril, vanuit een andere rol dan ik als ouder. Ze hebben het over de evolutie die hij heeft doorgemaakt en over rode vakjes die groen geworden zijn. Over zijn talenten, zijn inzet, zijn aanwezigheid. Een rapport is een kans om je kind beter te leren kennen en ik kijk daar altijd naar uit. Bovendien confronteert het je met de genen die je (al dan niet) hebt doorgegeven. Op de proclamatie zei de meester: “Otto-Jan is een stoere jongen met een klein hartje.” En inderdaad: hij zal vaak (en soms luid) het voortouw nemen onder vrienden. Hij is het soort vriend waar ik als kind naar opkeek, maar misschien ook een beetje bang voor was. Hij is een brok aanstekelijke energie, maar evengoed ligt hij in mijn armen. Uitgeput, overprikkeld, voldaan.