Sinds ongeveer een jaar schrijf ik raamgedichten op ons venster aan de straatkant. Regelmatig stoppen passanten om de tekst op hun gemak te lezen. Als ik dan toevallig in de woonkamer ben, op de achtergrond van het gedicht, stap ik instinctief uit hun beeld. Of ik knik wat onhandig wanneer we een blik uitwisselen. Af en toe hoor ik iemand het raamgedicht luidop lezen. Dan zit ik niet in de woonkamer maar boven aan mijn bureau. En ja, dan houd ik mijn adem in. Komt er een mening na de voordracht? Of een zucht van herkenning, irritatie of bewondering? Ach tuurlijk niet! Het doet mensen onderweg even stilstaan. Meer moet dat niet zijn.
-
Volg
Volgend
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
De Letterkoek 
Wat een heerlijk concept! Love this 🙂
Thanks! 🙂
Ja, wat een leuk idee. En vooral dat je mensen kunt horen lezen!
Hier wat lastig, met die kleine raampjes aan mijn huis en maar drie passanten per jaar…
🙂